یک کشتی باری در حمل و نقل بین المللی چه مقدار بار می تواند حمل کند؟
به عنوان ستون فقرات تجارت جهانی کالا،حمل و نقل بین المللیاکثر وظایف حمل و نقل کالا در تجارت جهانی واردات و صادرات را بر عهده دارد. در این فرآیند، ظرفیت حمل کشتی‌های باری (به‌ویژه کشتی‌های کانتینری و فله‌برها) مستقیماً کارایی، هزینه و مزایای حمل و نقل را تعیین می‌کند. بنابراین، یک کشتی باری چقدر بار می تواند حمل کند؟
برای پاسخ به این سوال، باید از جنبه‌های مختلف، از جمله عوامل کلیدی مانند نوع کشتی باری، تناژ، انتخاب مسیر حمل و نقل و روش بارگیری، تحلیل کنیم. این مقاله به بررسی عمیق این عوامل و پاسخ جامع به سوال ظرفیت حمل کشتی باری می پردازد.
انواع کشتی های باری چیست؟
انواع مختلفی از کشتی های باری در کشتیرانی بین المللی وجود دارد و هدف طراحی و ظرفیت حمل هر نوع کشتی متفاوت است. با توجه به انواع مختلف بار، آنها عمدتا به کشتی های باری رایج زیر تقسیم می شوند:
کشتی کانتینری
کشتی کانتینری رایج ترین نوع کشتی در حمل و نقل بین المللی است که به ویژه برای حمل کانتینرهای استاندارد استفاده می شود. اندازه استاندارد ظروف 20 فوت و 40 فوت است. این طراحی استاندارد شده راندمان بارگیری و تخلیه و انعطاف پذیری حمل و نقل را تا حد زیادی بهبود می بخشد.
ظرفیت حمل کشتی های کانتینری بر حسب TEU (واحد معادل بیست فوت) اندازه گیری می شود و بزرگترین کشتی های کانتینری جهان می توانند بیش از 24000 TEU را حمل کنند. به طور کلی، کشتی های کانتینری با اندازه متوسط می توانند 5000 تا 10000 TEU حمل کنند، در حالی که کشتی های کوچک کانتینری نزدیک دریا معمولاً 1000 تا 3000 TEU را حمل می کنند.
حامل های فله
فله برها عمدتاً برای حمل محموله های فله بزرگ مانند زغال سنگ، سنگ معدن، غلات و ... استفاده می شوند که ظرفیت باربری فله برها بر حسب تناژ سنجیده می شود و به کلاس های مختلف تقسیم می شود. بزرگترین نوع کشتی فله بر Capesize است که معمولاً ظرفیت حمل بیش از 150000 تن را دارد در حالی که کشتی فله بر پاناماکس می تواند حدود 60000 تا 80000 تن بار را حمل کند.
کلاس های مختلف حمل فله مشخص می کنند که برای مسیرها و انواع بارهای مختلف مناسب هستند. کشتی های Capesize به دلیل اندازه عظیمی که دارند نمی توانند از کانال پاناما عبور کنند و فقط می توانند دماغه امید خوب را دور بزنند، در حالی که کشتی های پاناماکس می توانند از کانال پاناما عبور کنند.
کشتی های باری مایع (تانکرها و کشتی های گاز مایع)
کشتی های باری مایع به طور ویژه برای حمل محموله های مایع مانند نفت خام، نفت تصفیه شده، گاز طبیعی مایع (LNG) و غیره طراحی شده اند. ظرفیت حمل تانکرها معمولاً بر حسب تن وزن مرده (DWT) اندازه گیری می شود و ابر نفتکش ها (VLCC و ULCC) حمل می کنند. ظرفیت های بین 200000 تا 350000 تن و تانکرهای متوسط با ظرفیت های بین 50000 تا 80000 تن.
ظرفیت حمل کشتی های گاز مایع نسبتاً کم است، اما به دلیل حجم زیاد گاز طبیعی مایع، محیطی با دمای پایین ویژه در حین حمل مورد نیاز است، بنابراین ظرفیت حمل معمولاً با حجم گاز مانند 50000 تا 200000 مکعب محاسبه می شود. متر
کشتی های رو-رو
کشتی های Ro-Ro عمدتاً برای حمل و نقل وسایل نقلیه مانند اتومبیل و کامیون استفاده می شوند و ظرفیت حمل آنها به تعداد و حجم وسایل نقلیه بستگی دارد. به طور کلی، کشتی‌های رورو می‌توانند هزاران خودرو را حمل کنند و ظرفیت حمل هر کشتی معمولاً بر حسب تعداد خودروها اندازه‌گیری می‌شود.
استاندارد اندازه گیری ظرفیت حمل کشتی های باری چیست؟
هنگام بحث در مورد ظرفیت حمل یک کشتی باری، رایج ترین استانداردهای اندازه گیری مورد استفاده شامل تناژ وزن مرده (DWT)، تناژ ناخالص (GT) و ظرفیت TEU کشتی های کانتینری است. این استانداردها منعکس کننده ظرفیت های مختلف حمل و روش های بارگیری کشتی های باری هستند.
وزن مرده (DWT)
تناژ وزن مرده (DWT) به وزن کل محموله، سوخت، آب شیرین، خدمه و وسایل آنها که یک کشتی می تواند حمل کند، اشاره دارد. DWT یکی از استانداردهای مهم برای اندازه گیری ظرفیت حمل کشتی های باری به ویژه در کشتی های فله بر و تانکرها است که DWT مستقیماً حد بالایی بارگیری بار کشتی را تعیین می کند. به عنوان مثال، یک ابر نفتکش با DWT 300000 تن می تواند تا 300000 تن نفت خام را در صورت بارگیری کامل حمل کند.
تناژ ناخالص (GT)
تناژ ناخالص (GT) استاندارد دیگری برای اندازه گیری اندازه یک کشتی است که حجم داخلی کشتی را منعکس می کند. این استاندارد اغلب برای اندازه گیری ظرفیت حمل کشتی های کانتینری یا کشتی های رورو استفاده می شود، زیرا حجم محموله این نوع کشتی ها به طور مستقیم میزان بار قابل بارگیری را تعیین می کند. به عنوان مثال، یک کشتی با GT 200000 به این معنی است که فضای کافی در داخل برای حمل تعداد مربوطه کانتینر یا وسایل نقلیه دارد.
TEU (واحد معادل بیست فوت)
ظرفیت حمل یک کشتی کانتینری عمدتاً با TEU اندازه گیری می شود. TEU به واحد معادل بیست فوتی اشاره دارد و یک کانتینر 40 فوتی معادل 2 TEU است. با در نظر گرفتن بزرگترین کشتی کانتینری جهان، ظرفیت آن می تواند به 24000 TEU برسد که معادل 12000 کانتینر 40 فوتی است.
چه عواملی بر ظرفیت حمل یک کشتی باری تأثیر می گذارد؟
اگرچه هر کشتی باری دارای حداکثر ظرفیت حمل طراحی شده است، اما در عملیات واقعی، عوامل زیادی بر میزان باری که می تواند حمل کند تأثیر می گذارد.
مسیرها و سفرها
انتخاب مسیرها تأثیر مهمی بر ظرفیت حمل کشتی های باری دارد. به عنوان مثال، کشتی هایی که در مسافت های طولانی تر حرکت می کنند، نیاز به حمل سوخت، آب شیرین و سایر منابع بیشتری دارند، که بخشی از فضای حمل را اشغال می کند و ظرفیت بار واقعی موجود برای محموله را کاهش می دهد. علاوه بر این، کشتی هایی که در آب و هوای بد یا شرایط شدید دریا حرکت می کنند ممکن است ظرفیت بارگیری را به دلایل ایمنی برای حفظ ثبات محدود کنند.
روش بارگذاری
نحوه بارگیری محموله نیز بر ظرفیت حمل کشتی تأثیر می گذارد. برای مثال، کشتی‌های فله‌بر می‌توانند محموله‌ها را مستقیماً در محفظه بار قرار دهند، در حالی که کشتی‌های کانتینری باید از طریق کانتینرهای استاندارد بارگیری کنند که برای بارگیری و تخلیه کارآمد هستند، اما استفاده انعطاف‌پذیر از فضا را نیز محدود می‌کنند. علاوه بر این، برخی از محموله ها ممکن است به دلیل شکل نامنظم خود فضای بیشتری را اشغال کنند یا به شرایط نگهداری خاصی نیاز داشته باشند و در نتیجه کشتی قادر به بارگیری کامل نباشد.
ساختار و طراحی کشتی
طراحی انواع مختلف کشتی ظرفیت حمل آنها را تعیین می کند. به عنوان مثال، طراحی تانکرهای بسیار بزرگ بر روی جای دادن مقادیر زیادی محموله مایع تمرکز دارد و ساختار بدنه عریض و عمیق آنها حجم نگهداری محموله را به حداکثر می رساند. کشتی های کانتینری معمولاً از نظر طراحی طولانی و باریک هستند تا کانتینرهای بیشتری روی عرشه چیده شوند. علاوه بر این، کشش کشتی (قسمتی از بدنه که در آب غرق می شود) نیز یکی از عوامل کلیدی در تعیین حداکثر بار آن است. هرچه آبکش عمیق تر باشد، کشتی می تواند محموله بیشتری را حمل کند، اما ناوبری آن را در مناطق کم عمق نیز محدود می کند.
نوع و تراکم محموله
چگالی محموله عامل دیگری است که بر ظرفیت بار تأثیر می گذارد. به عنوان مثال، محموله‌های با چگالی بالا مانند سنگ آهن و زغال سنگ حجم کمی را اشغال می‌کنند اما سنگین هستند، بنابراین کشتی‌های فله‌بر هنگام بارگیری چنین محموله‌هایی اغلب به حد مجاز می‌رسند و نمی‌توانند بار بیشتری را بارگیری کنند. برای برخی از محموله های با چگالی کم، مانند غلات یا پنبه، ممکن است به محدودیت وزن نزدیک شود، حتی اگر حجم کشتی به طور کامل پر نشده باشد.
استفاده واقعی از ظرفیت حمل کشتی باری
اگرچه ظرفیت حمل طراحی بسیار مهم است، اما در عملیات واقعی، مالکان کشتی و حامل ها معمولا محموله را به طور کامل بارگیری نمی کنند. زیرا با در نظر گرفتن عواملی مانند ایمنی، کارایی و پایداری کشتی، کشتی های باری اغلب نیاز به رزرو حاشیه مشخصی در هنگام قایقرانی دارند. علاوه بر این، عواملی مانند ظرفیت بارگیری و تخلیه بندر، مراحل ترخیص کالا از گمرک و الزامات حمل بار نیز بر بارگیری واقعی کشتی های باری تأثیر می گذارد.
به عنوان مثال، زیرساخت برخی بنادر ممکن است نتواند پهلوگیری کشتی‌های باری فوق‌العاده بزرگ را پشتیبانی کند و کشتی‌ها باید در لنگرگاه‌های دورتر از بندر بارگیری کنند یا آنها را به صورت دسته‌ای توسط بارج حمل کنند که ممکن است منجر به بار شود. وقتی کشتی به مقصد می رسد کاملاً بارگیری نمی شود.
از طریق تجزیه و تحلیل می توان دریافت که ظرفیت حمل یک کشتی باری به عوامل زیادی به ویژه نوع کشتی، مسیر، نوع محموله و روش بارگیری بستگی دارد. درحمل و نقل بین المللیکشتی‌های کانتینری، فله‌بر، تانکرها و کشتی‌های رورو رایج‌ترین انواع کشتی‌های باری هستند و ظرفیت حمل آنها از چند هزار تن تا صدها هزار تن متغیر است.
در عملیات واقعی، اگرچه ظرفیت حمل طراحی کشتی‌های باری حد بالایی است، اما به دلیل تأثیر عوامل مختلفی مانند شرایط ناوبری، نوع محموله، ساختار کشتی و غیره، ظرفیت بارگیری واقعی معمولاً کمی کمتر از حداکثر تئوری است. ارزش
